Sonia Zając – dynamiczna młoda, piosenkarka o interesującym głosie, będzie gwiazdą nie tylko Krakowa, wierzymy w to głęboko.

„Niech muzyka ocali choćby część tego wieczoru i wypełni bez reszty jedną ze swych najtrudniejszych funkcji, tę mianowicie, żeby zasłoniwszy lustro parawanem skreślić nas na parę godzin z mapy świata”.

Pięknie sztuką muzyczną, ale też teatralną, dzielą się od lat z nami twórcy festiwalu Opera Rara. Podczas tegorocznego wydarzenia zostało zaprezentowanych wiele fantastycznych dzieł, ale jedno zostanie mi w pamięci na dłużej. Bo naprawdę trudno zapomnieć o muzycznej wyprawie na planetę Solaris, którą w swojej powieści wymyślił i opisał Stanisław Lem.

„Żagiel na przełęczy. Opowieść o innej Toskanii” Katarzyny Włodyki de Simone to wyprawa do Toskanii niestereotypowej, bo pokazanej przez silne osobowości jego mieszkańców i ważne miasto, którym tym razem nie jest Florencją.

Fragmenty dzienników i pamiętników. Urywki wspomnień i prowadzonych po latach rozmów. Dokumenty i zarządzenia władz. Od 1 września 1939 do 19 stycznia 1945 roku. Dzień po dniu.
Spośród profesorów zatrzymanych w ramach Sonderaktion Krakau tych o pochodzeniu żydowskim odseparowano od polskich kolegów. Szybko się okazało, że w przeciwieństwie do Polaków nie mogą mieć nadziei na zwolnienie.

Wczesną wiosną festiwale literackie budzą się ze snu zimowego, wyglądają niepewnie ze swoich kryjówek i wyruszają na żer. Rozpraszają się po całym kraju, czyhając na niczego nieświadome ofiary. Często atakują znienacka – zwykły przechodzień w jednej chwili może zostać ukąszony i przemienić się na zawsze w festiwalowe zwierzę. Ale bez obaw, to ugryzienie nie boli, wręcz przeciwnie: poszerza horyzonty myślowe, daje energię, sprawia, że krew szybciej płynie, a ciało staje się młodsze.

To już nie jest tylko moda czy sposób na spędzenie wolnego czasu. To pewien styl życia, który czytelnicy i pisarze naprawdę pokochali. Jak Polska długa i szeroka z roku na rok przybywa festiwali literackich, które stają się miejscem spotkań autorów z miłośnikami ich twórczości, dyskusji, polemik i mniej zobowiązujących rozmów przy kawiarnianych stolikach.

Kino kocha swoje mity. Ujawnia je nieraz mimochodem, droczy się z widzem, miesza znane elementy z nieznanymi, zapowiada, rezygnuje, burzy porządki… Lubi, żeby się widowni „coś” z „czymś” kojarzyło, słusznie uważając, że wszystkie skojarzenia pogłębiają sens, nadają wymowę, a odwołując się do erudycji widza, wzmacniają nić porozumienia między ekranem i jego odbiorcą. I zawsze się to sprawdza!